Scheppend leven

Michael Gorbatsjov en het Niznesvirsky Reservaat

Het Russische Niznesvirsky Reservaat ligt aan de kust van het Ladogomeer, tweehonderd kilometer ten noorden van Sint-Petersburg. Het is een prachtig natuurgebied met uitgestrekte bossen, afgewisseld door meertjes en moerassen. Er komen elanden en wolven voor, en volgens de Russen ook beren, maar die heb ik er nooit gezien. Wel zag ik de grote zwermen trekvogels, die het reservaat gebruiken als tussenstation op hun lange tochten van het hoge noorden naar het warme zuiden.

Ik kwam er voor het eerst in juni 1994, in gezelschap van een paar collega’s van het Duitse Instituut voor Resonantietherapie, mijn toenmalige werkgever. Ons bezoek had een bijzondere reden. Het was op uitnodiging van Michael Gorbatsjov. Hij had via zijn stichting laten weten dat hij een groot Russisch natuurgebied energetisch wilde laten behandelen. We mochten zelf uitzoeken waar.

Siberië lonkte, vanwege zijn oerkracht, maar het was moeilijk om daar een dermate ‘alternatief’ project van de grond te krijgen. Uiteindelijk werd het het goed te bereiken Niznesvirsky Reservaat. Daar waren problemen met de vitaliteit en de organisatie; tevens hadden we het gevoel dat op deze plek een aantal aard-acupunctuurpunten lag, die niet alleen belangrijk waren voor het reservaat, maar voor alles in de verre omtrek. Dat laatste argument sprak ook Gorbatsjov erg aan.

Het eerste contact was in het voorjaar geweest. Op een dag vond ik een fax uit Moskou op mijn bureau met de vraag om informatie over onze methode om bossen op afstand met energie te genezen. We faxten wat infomateriaal terug en kort daarop kwam het groene licht. Ik was verbaasd over de snelle reactie en dat een man als Gorbatsjov geen moeite had met de gedachte dat een groot Russisch natuurgebied van 40.000 hectare, vanuit Duitsland behandeld zou worden via een kleine plattegrond. Op die manier kun je, heel kort gezegd, levensenergie en informatie naar alle onderdelen van het reservaat sturen.

Gut feeling

Levensenergie en informatie geven samen een vormkracht. Deze vormkracht is een opbouwende, middelpuntzoekende kracht waardoor de gezondheid en vitaliteit van planten, bomen, dieren en alle andere organismen wordt versterkt. Je kunt het zien als de vrouwelijke yin-kracht. Het is uit te leggen hoe je met deze vormkracht werkt en hoe je via een plattegrond energie stuurt. Voor een groot deel is het zelfs te verklaren met behulp van nieuwe wetenschappelijke ontdekkingen en theorieën. Het allerbelangrijkste is dat iedereen kan leren dit zelf te doen.

Het is interessant dat veel mensen – en vaak degenen op topniveau – geen uitleg, verklaring of boek nodig hebben om tot een besluit te komen. Afgezien van het feit dat ze over het algemeen geen tijd hebben om boeken lezen, hebben zij aan een ‘half woord’ genoeg. Zo ook Gorbatsjov. Mensen zoals hij vertrouwen op hun gevoel en intuïtie. Zij voelen, weten, dat iets klopt en goed is. Een politicus noemt dat instinct. Een zakenman noemt het gut feeling.

Waar je ook de voorkeur aan geeft, intellect of intuïtie, verstand of gevoel, er is één ding dat voor iedereen telt: resultaat. Je verhaal of je methode mag nog zo mooi en inspirerend zijn, uiteindelijk moet er een verbetering van de bestaande situatie optreden. Om die reden hadden we Tsjechische wetenschappers meegenomen, die samen met Russische onderzoekers het effect van de behandeling op het bos zouden meten volgens de in Europa gangbare methode. Bovendien kenden ze het land, spraken ze de taal en fungeerden ze als tolk.

Iedereen vocht met iedereen

Tijdens het eerste bezoek maakten het reservaat en het personeel een desolate indruk. De boswachters, de bewakers en de onderzoekers hadden al maanden geen salaris gehad. Geld voor benzine en diesel ontbrak ook. Grote delen van het gebied waren daardoor onbereikbaar voor de jeep en de boot. Men wist dat daar hevig gestroopt werd. In het bos was het eveneens ‘armoe troef’. Wandelend tussen de dichte sparren, stuitten we letterlijk en figuurlijk op een slagveld; overal zagen we oude schuttersputjes en ingestorte loopgraven, her en der bedekt met verroest prikkeldraad. Verspreid tussen de bomen lagen onderdelen van wat eens een vrachtwagen of een tank was geweest. De stemming was zwaar en bedrukt. Zelfs luguber.

‘Hier heeft iedereen met iedereen gevochten’, zei Vasili, een van onze gidsen. ‘Eerst de Finnen met de Russen, toen de Russen met de Duitsers, en ten slotte de Duitsers met de Finnen.’ Toen ik een kijkje wilde nemen bij één van de loopgraven, zei hij: ‘Ga gerust je gang. Je hoeft niet bang te zijn. De landmijnen zijn al opgeruimd door de wolven en de elanden.’ Hij en de andere Russen bleven op afstand toen ik dit litteken van de oorlog inspecteerde. Naderhand vertelden ze dat ze niet dicht bij de loopgraven durfden te komen vanwege de spookachtige atmosfeer.

Tijdens de lunch hoorden we dat er in het noorden van het reservaat twee oude kloosters lagen. Die waren daar een paar honderd jaar eerder gebouwd ter ere van Alexander Svirsky. Deze bijzondere man had daar tot zijn dood in een klein hutje gewoond. Veel mensen waren naar hem toegekomen voor inspiratie en genezing. Aan de bron naast zijn hut werden genezende krachten toegekend. Later verklaarde het Vaticaan hem heilig. We waren meteen enthousiast toen we dit verhaal hoorden. Hier kon een van de belangrijke aard-acupunctuurpunten liggen waarnaar we op zoek waren.

Veel heilige plekken, zoals kerken en kloosters, liggen op deze punten. Hier komen vaak meerdere aard-energiebanen samen. Ze zijn vergelijkbaar met de meridianen uit de acupunctuur op ons lichaam. Ze transporteren levensenergie, ch’i volgens de Chinezen. Er is zodoende een sterke bundeling van aardse en kosmische energieën op zo’n punt. Het wordt daarom een krachtpunt genoemd.

’s Middags reden we met de laatste diesel naar de kloosters, waar ons de volgende teleurstelling wachtte. Ze lagen er verlaten en vervallen bij. Van de vroegere pracht en praal was weinig over. Eén klooster was nauwelijks meer dan een ruïne, maar in de andere heerste nog wat activiteit. Het bleek dat dit gedeelte door de Russen als psychiatrische inrichting werd gebruikt.

‘Stalin is er mee begonnen’, vertelde Vasili. ‘Hij stopte zijn gevangenen in dit klooster. Tijdens de Duitse bezetting was het een concentratiekamp en nu is het een psychiatrische inrichting.’ Wij reageerden geschokt. Enerzijds wisten we bijna zeker dat we een bijzonder krachtpunt hadden gevonden, maar anderzijds was dat door alle gebeurtenissen in het verleden als het ware ‘verkracht’. In plaats van dat het positiviteit en heelheid uitstraalde, kwam er nu negativiteit en verscheuring vandaan. We wisten dat de energiebanen deze informatie naar de wijde omgeving uitstraalden.

Het werkt

De energetische behandeling van het Niznesvirsky Reservaat begon in de zomer van 1994 en duurde tot de herfst van 1997. Dagelijks werd er via de plattegrond vanuit Duitsland energie en informatie naar het gebied gestuurd. Dat had een groot effect. De meeste problemen in het gebied werden opgelost. Het begon met de financiering. Deze hartenwens van de Russen werd in het voorjaar van 1995 vervuld. Het management kreeg onverwachts te horen dat het Niznesvirsky Reservaat als eerste reservaat in Rusland subsidie kreeg van het Wereldnatuurfonds. Het geld was voor salarissen, nieuw materiaal, zoals een jeep, en het ontwikkelen van ecotoerisme.

Toen ik het gebied in juni 1995 opnieuw bezocht, trof ik al een heel andere toestand aan; de gezichten stonden vrolijker en overal was activiteit. Er werd onder meer een nieuwe barak voor de gasten gebouwd. Ik sprong een gat in de lucht! Het oude onderkomen had wel ramen, maar zonder glas. Dat betekende dat ik elke ochtend pimpelpaars van de muggenbeten mijn slaapzak uit kwam. Deze keer eindelijk een ongestoorde nachtrust. Ik was benieuwd of de Russen iets merkten van onze behandelingen. Dat er meer geld was vond ik natuurlijk fantastisch, maar het kwam geen moment in mij op om dat aan de behandeling toe te schrijven. Voordat ik iets kon vragen, kwamen Vasili en onderzoekster Marina lachend naar mij toe en zeiden: ‘Hans, het werkt.’

‘Wat werkt?’ vroeg ik verbaasd.‘ Jullie behandeling. Al die donkere en nare energieën in het bos zijn weg. We durven weer langs de loopgraven en er zelfs in. We voelen ons ook veel beter in het hele gebied.’

Ik was stomverbaasd. In eerste instantie over het effect, maar in tweede instantie over het feit dat zij dat zo goed konden waarnemen. Ze bleken niet de enigen. De volgende dag gaf ik een workshop om de medewerkers van het reservaat vertrouwder te maken met het waarnemen van de uitstraling van bomen. Voordat mijn Tsjechische tolk een oefening van het Engels in het Russisch had vertaald, hadden de Russen hem al uitgevoerd. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Ik stond er een beetje beteuterd bij, omdat ik zo snel door mijn leerstof was. Dit tot groot ‘leedvermaak’ van mijn gastheren.

Het uur der waarheid

Een paar maanden later gaven ze mij een herkansing. Midden in de nacht werd er hard op mijn slaapkamerdeur gebonsd. Vasili stormde binnen met de landkaart van het reservaat in zijn hand. Slaapdronken hoorde ik zijn verwarde verhaal, terwijl hij driftig naar buiten gebaarde. Door het raam zag ik een rode gloed aan de horizon. Brand! Het reservaat stond in brand! Vasili wees op de plattegrond en ik begreep dat ik aan moest geven waar de brandhaard was. In een flits zag ik zijn dilemma. Er waren maar een paar wegen door het bos. De verkeerde weg zou fataal tijdverlies betekenen. De brand kon zich verder uitbreiden en was dan niet meer te stoppen.

Mijn uur der waarheid in Rusland was gekomen. Pffffff … Ik concentreerde mij op de brandhaard en ontspande me vervolgens zo goed mogelijk. Mijn hand bewoog over de kaart. Ik voelde een zachte prikkeling in mijn handpalm, die ineens heel sterk werd boven een stuk bos in het noordwesten. Ja, daar was het, daar was de brand! Ik keek Vasili en de andere Russen aan, die inmiddels om mij heen gepropt stonden in de kleine slaapkamer.

Ze begrepen de boodschap. Een rauwe kreet klonk en ze stormden de donkere nacht in. Ik schoot in mijn kleren. Klaar om mee te gaan. Zo’n grote fik had ik sinds mijn tijd bij de padvinderij niet meer meegemaakt. Maar nee, vrouwen en buitenlandse gasten werden niet geacht mee te gaan op een dergelijk avontuur. Helaas.

De volgende ochtend kwamen de mannen terug. Vies, zwart en stinkend naar rook. Ze waren doodmoe maar voldaan, en ze straalden. Ik had de juiste plek aangewezen. Ze waren net op tijd gekomen om de brand te stoppen. De een na de ander omhelsde mij dankbaar. Even later was ik ook vies en zwart en stonk ik even erg naar rook. Maar het was heerlijk en tussen ons kon iets niet meer stuk.

Resultaten van de behandeling op afstand

Eind 1995 stelden de wetenschappers van de Tsjechische en Russische onderzoeksinstituten een verbetering van de vitaliteit van de bomen in het hele reservaat met 10% vast. We waren op de goede weg en het vertrouwen groeide. De mensen in het Niznesvirsky Reservaat kregen door de goede resultaten steeds meer plezier in de energetische behandeling. Plagerig zeiden ze: ‘Als jullie behandeling echt werkt, dan zou het mooi zijn als de kloosters gerenoveerd worden.’ Ik kon alleen maar zeggen dat wensen vaak in vervulling gaan als je je erop focust en jij en je omgeving goed in hun energie zitten. Formuleer een helder doel. Stel het je voor. Als je wilt, kun je er voor bidden.

Begin 1996 werd hun wens realiteit. Een gulle, nog steeds onbekende, gever gaf geld voor de renovatie van de kloosters. Korte tijd later gonsde het ook daar van de activiteit en als een feniks verrees het klooster uit de as. Iedereen was diep bewogen. Men ervoer het geld letterlijk als een geschenk uit de hemel.

In 1997 stopte het project. Het reservaat had zich inmiddels tot een van de beste in Rusland ontwikkeld. De bossen lagen er prachtig bij. Er stonden nieuwe barakken met een pronkende jeep ernaast. Door de ontwikkeling van ecotoerisme kon het financieel helemaal op eigen benen staan. In de herfst namen we afscheid van elkaar. Iedereen was geëmotioneerd, maar de Russen konden niet nalaten om nog eens plagerig te zeggen: ‘Hans, als het echt werkt, moeten nu de heilige botten van Alexander Svirsky naar het klooster terugkomen.’

Deze allerheiligste relikwieën waren uit het klooster verdwenen toen Stalin het voor andere doeleinden ging gebruiken. Iedereen dacht dat ze door een paar vandalen waren weggegooid. Niemand verwachtte een terugkeer. Ik kon niets anders doen dan wederom op de kracht van hun voorstellingsvermogen wijzen. Wens dat de botten terugkomen. Stel je dit voor. Vraag erom. Bid als dat je aanspreekt.

Een paar maanden later kreeg ik een e-mail van Marina. Er stond alleen maar: ‘They found the bones’. Ik kon mijn ogen niet geloven. Naderhand hoorde ik dat Alexander Svirsky’s gebeente jarenlang in Sint-Petersburg verborgen was geweest in afwachting van betere tijden. Ze werden onder veel belangstelling naar hun oorspronkelijke plek teruggebracht. Op dezelfde dag werd het klooster, in aanwezigheid van de plaatselijke bevolking, opnieuw ingewijd. Het was een groot feest.

Resonantietherapie

Ik denk nog vaak aan het Niznesvirsky Reservaat. Het is een onvergetelijke ervaring als in 40.000 ha bos de energie verandert. De bomen gaan beter groeien, de stemming klaart op, iedereen voelt zich beter. Gelukkig beleefde ik dat niet alleen. De Russen beaamden het. Het wetenschappelijk onderzoek bevestigde het. Maar er was meer. De toename van de energie in het reservaat had niet alleen een positief effect op de gezondheid van de bomen, maar ook op de organisatie en de geldstroom. Tevens waren er positieve veranderingen in de omgeving, zoals met de kloosters. Dat was nieuw.

Onze behandelingen waren altijd gericht geweest op de gezondheid van het bos. Nu waren er ‘bijverschijnselen’. Diepe wensen en doelen van de beheerders gingen in vervulling. Natuurlijk kun je zeggen dat dat toevallig was. Aan de andere kant was het een wonderlijke samenloop van omstandigheden. Zo kwam eind 1997 voor de eerste keer de gedachte bij mij op dat ‘toeval’ misschien niet bestaat, maar dat wij zelf bepalen wat ons toe-valt. De toekomst is maakbaar en wat op ons toe komt, valt ons toe. Op zijn beurt kan dat weer mee- of tegenvallen.

Het Niznesvirsky Reservaat was voor mij het laatste, en grootste, van een lange rij succesvolle projecten met de resonantietherapie. Ik had tien jaar meegewerkt aan de ontwikkeling van deze methode om op grote schaal en op afstand bossen te genezen. We waren begonnen met potplanten. Ten slotte werkten we door heel Europa in bossen, landgoederen en op grote Engelse estates. Voor de behandeling gebruikten we zogenaamde radionische apparaten.

Deze apparaten zijn ongeveer zo groot als een sigarenkistje. Ze bestaan meestal uit een detectorplaat en verschillende knoppen waarmee getallencombinaties kunnen worden ingesteld. Aan de modernste versies is vaak een kleine computer bevestigd met genezende software. Bijna overal traden er resultaten op! Veel daarvan werden door internationale, wetenschappelijke instituten en universiteiten gemeten. Op onze website www.ecointention.com staat een overzicht van de uitgevoerde projecten en een samenvatting van de resultaten.

In resonantie met de natuur

Toch klopte er iets niet voor mijn gevoel. Wij werkten vanuit het principe: jij betaalt en wij doen de klus. Ik ervoer het steeds vaker als een manco dat degene die een ziek bos heeft en daar verantwoordelijk voor is, dat bos niet zelf heelt. De Russen hadden dat ook bij het afscheid gezegd. Ze waren blij met de resultaten, maar ze vonden het jammer dat ze het reservaat niet zelf goed in zijn energie hadden kunnen zetten. Tevens vonden veel opdrachtgevers, zo ook de Russen, de resonantietherapie door het gebruik van apparaten een specialistische ver-van-mijn-bedshow, waar ze niets van begrepen en die ook een beetje eng was.

Om die reden vertrok ik in 1998 bij het Instituut voor Resonantietherapie en schreef ik het boek In resonantie met de natuur. Hierin staat hoe iedereen de energie in zijn huis, tuin, bedrijf en bos kan waarnemen, interpreteren en verbeteren. Je hebt daarvoor geen dure apparaten nodig, maar je maakt gebruik van je intuïtie en een eigen energetische huisapotheek met bijvoorbeeld homeopathische middelen, kleuren, muziek en een paar symbolen. Die kun je ter plekke of op afstand inzetten.

ECOintention

Op het boek volgden in 1999 cursussen en een paar jaar later een opleiding tot ECOintention Practitioner. Tegelijkertijd gingen we deze vereenvoudigde energetische methode, waarbij geen enkel apparaat wordt gebruikt, zelf toepassen. Hieruit is de ECOintention ontstaan. Eco of oeco stamt van het Griekse oikos, dat ‘woonplaats’ betekent. In ECOintention betekent ECO woonplaats in de meest brede zin, namelijk die van leef-, woon-, of werkomgeving. Hieronder valt elk eco- of bedrijfssysteem. Er zijn immers veel plaatsen waar planten en dieren leven, mensen wonen en werken. Uiteindelijk is de Aarde de woonplaats van ons allemaal.

Omdat deze woonplaats niet statisch is, maar een dynamisch levend geheel dat zich ontwikkelt, gebruiken we de metafoor van het wiel. Daarmee kun je het krachtenspel waarmee we in het dagelijks leven te maken hebben, beter duidelijk maken. Elk geheel, elk bedrijf, elk natuurgebied, elke organisatie en elk organisme, dus ook je eigen leven, is te vergelijken met een wiel, dat op weg is naar zijn bestemming. Het wiel heeft een bestuurder, jij, als scheppende kracht van jouw leven of de manager, de directie van een bedrijf, maar ook een projectleider of een rentmeester. In onze termen: de beheerder.

‘Beheren’ betekent volgens Kramer’s woordenboek ‘leiding geven aan’ en ‘zorg dragen voor’. Een beheerder heeft dus mannelijke, leidinggevende, en vrouwelijke, verzorgende kwaliteiten. Het fundament voor gezondheid en vitaliteit is een harmonieus evenwicht tussen de beheerder en zijn wiel. ECOintention is een methode om dit evenwicht te herstellen. Het brengt de beheerder terug in de spil en versterkt tegelijkertijd de opbouwende, vitaliserende kracht van zijn wiel. Deze opbouwende kracht is hetzelfde als de eerder genoemde vormkracht.

ECOintention is van toepassing op de natuurlijke, ecologische omgeving en op de door de mens gecreëerde wereld waarin de economische krachten werken. In aanmerking komen natuurgebieden en landgoederen, productiebedrijven, dienstverlenende organisaties, maar ook samenwerkingsverbanden zoals evenementen, conferenties en concerten. Eigenlijk alles wat je als eco-, bedrijfssysteem, organisatie of organisme kunt beschrijven.

Het effect van ECOintention is zichtbaar en meetbaar in vitalere, gezondere bossen en natuurgebieden, vaak met toenemende biodiversiteit. Voor organisaties levert het onder andere hogere opbrengsten, meer vrije tijd, tevredener personeel en een beter financieel resultaat op. Ook komen duurzame veranderingsprocessen en reorganisaties binnen complexe organisaties in relatief korte tijd tot stand.

Grondbeginselen energetisch beheer

Het balanceren van grote complexe natuurgebieden en bedrijven is alleen mogelijk als dat bewust, bezield en beheerst gebeurt. ECOintention is een vak. Het boek In resonantie met de natuur is de basis. Energetische waarnemingen en intuïtieve ontwikkeling zijn belangrijke onderdelen van de ECOintention. Na de afgelopen jaren met meer dan duizend volwassenen gewerkt te hebben, ben ik ervan overtuigd dat iedereen kan leren op afstand grote bedrijven of natuurgebieden weer vitaal en gezond te maken. Natuurlijk heeft de één meer aanleg dan de ander, maar oefening baart kunst en waar een wil is, is een weg. Dat is hoopvol in een wereld waarin steeds meer natuurlijke en culturele evenwichten wankelen.

In het eerste jaar van de vierjarige opleiding leren de deelnemers met behulp van In resonantie met de natuur het energetische ‘handwerk’. In tweede jaar balanceren zij hun eigen huis of bedrijf en in het derde en vierde jaar eco- en bedrijfssystemen van anderen. In deze studentenprojecten en in onze eigen projecten bestaan over het algemeen veel problemen. De methode is echter zo effectief dat de meeste projecten binnen een jaar weer goed draaien.

De ECOintention is in deze gevallen vergelijkbaar met een garagebedrijf dat een kapotte auto repareert. Daarna kan de beheerder de reis naar zijn bestemming voortzetten. De rol van de ECOintention Practitioner is dus ten einde als de auto weer rijdt, het schip is vlot getrokken en de trein op de rails staat. Daarna moet de beheerder het krachtenspel in zijn wiel zelf onderhouden. Natuurlijk kun je als ECOintention Practitioner het project na een tijdje weer een tienduizend-kilometerbeurt geven, maar de verantwoordelijkheid voor het energetisch beheer ligt bij de bestuurder c.q. de eigenaar.

Het blijkt echter dat veel beheerders geen behoefte hebben om energetisch aan hun auto te kunnen sleutelen. Het balanceren van hun bedrijf via de plattegrond laten zij liever aan iemand anders over. Zij willen alleen het hoognodige weten om de energie op peil te kunnen houden en hun wiel richting te geven.

De ECOintention is al een vereenvoudiging van de resonantietherapie, maar door deze behoefte van de beheerders werd mij duidelijk dat het nog simpeler moest, nog een stap verder en nog meer terug naar de energetische basis.

De vraag was zodoende: Wat is de essentie van de vormkracht? Wat zijn de belangrijkste onderdelen? Hoe kan iedereen deze vormkracht zonder enig hulpmiddel, dus ook zonder een energetische huisapotheek, met zijn eigen bewustzijn aanzwengelen? Kortom, wat is de eenvoudigste manier om je eigen gezondheid en die van je omgeving te verbeteren, het toeval te laten meevallen en op een vlotte en voorspoedige manier je bestemming te bereiken? Met andere woorden: Wat zijn de grondbeginselen energetisch beheer?

Persoonlijke vragen

In 2009 stelde Felix Erkelens van Uitgeverij Juwelenschip voor om ‘In resonantie met de natuur’ opnieuw uit te geven. Ik reageerde verheugd, want het boek was alleen nog via het internet verkrijgbaar. Aan de nieuwe, geüpdatet uitgave zou een aantal nieuwe inzichten uit de ECOintention en de grondbeginselen energetisch beheer worden toegevoegd. Ik ging aan de slag, maar plotseling gebeurden er in 2009 allerlei dingen die mij deden twijfelen aan de zin van mijn werk met resonantietherapie en ECOintention.

Enkele grondbeginselen waren mij op dat moment bekend en ik paste ze met succes toe in mijn dagelijks leven. Zo stelde ik mij de doelen voor die ik wilde bereiken. Ik bekrachtigde deze met behulp van positieve gedachten, zogenoemde affirmaties. De sterke werking daarvan had ik al vaak ervaren, maar nu gebeurde ineens het tegenovergestelde; in plaats van dat mijn doelen zich realiseerden, kruisten allerlei tegenvallers mijn pad. Waarom gebeurde dit?

Mijn werk deed ik met veel plezier en met de beste bedoelingen, maar ook daar zat het tegen; regelmatig liepen de emoties hoog op en kraakte ons gebalanceerde geheel in zijn voegen. Ik snapte het niet. Ook hier vroeg ik: Waarom?

De vraag was daarom niet alleen: Wat is de essentie van de vormkracht?, maar ook: Waarom werken bepaalde grondbeginselen vaak wel en soms ineens niet? Wat is de reden van de tegenvallers op mijn weg? Ben ik wel op de goede weg? Waar voert mijn leven eigenlijk heen? Wat is de essentie van mijn leven?

Dit waren vragen van een heel andere orde en veel meer van persoonlijke aard. Hoe schep ik mijn leven? Gebeurt alles zomaar of creëren we zelf de gebeurtenissen die ons overkomen? Duwt het verleden ons doelloos de toekomst in of is de toekomst ‘maakbaar’? De toekomst valt toe. Is alles toevallig? Tegenvallers kent iedereen, maar kun je het toeval ook bewust laten meevallen in de richting die jij jezelf toewenst?

Daarnaast heeft iedereen het tegenwoordig druk. Ik ook. Wie heeft nog tijd voor zichzelf? Ik werk standaard minimaal zes dagen in de week. Dat werk doe ik met plezier, maar nog meer plezier heb ik als ik zing en muziek maak. Daar was de afgelopen jaren bitter weinig van gekomen. Wie wenst er geen zee van tijd met ontspanning en plezier? Maar hoe maak je vrije tijd, als de tijd vliegt en voortdurend door je vingers glipt? Wat is tijd überhaupt?

De relatie met het grote geheel

Onverwacht werd ik overspoeld door een groot aantal indringende vragen. Tevens deed ik dit energetisch werk in 2009 al twintig jaar. Er was in die tijd veel bereikt. We werkten in meerdere landen, in grote projecten, hadden goede resultaten en tevreden beheerders, maar onze methode zou op nog veel grotere schaal kunnen worden toegepast. Ik zag de wereld steeds meer uit evenwicht raken. De natuurlijke balans was zoek, zowel in de ecologische als in de economische systemen.

De opwarming van de Aarde en de klimaatverandering zijn een feit. Veel systemen hebben moeite om zich hieraan aan te passen. Tevens vertelt de Maya-kalender dat grote tijdcycli op 20.12.2012 ten einde zijn. Dat zou gepaard gaan met grote transformaties op deze planeet. Wat de reden ook mag zijn, het is waar dat de wereld razendsnel verandert. ECOintention kan op grote schaal de zelforganisatie en het aanpassingsvermogen van veel systemen vergroten. In 2009 waren er al meer dan zeventig afgestudeerde ECOintention Practitioners. Ze stonden te popelen om aan de slag te gaan. Olierampen, koraalriffen, catastrofegebieden: het zou allemaal tot ons werkveld kunnen behoren.

Waarom gebeurde dat niet? Was de tijd er nog niet rijp voor? Twintig jaar werken aan iets is een lange tijd. Hoelang nog? Hoe gaat het verder? Hoe ga ik verder? Wat is mijn bestemming? Wat was überhaupt de diepere betekenis van deze materialistische ontwikkeling op Aarde? Als je van de Maya-kalender uitgaat, heeft elk tijdperk een reden, een zin. Was de momentane toestand op Aarde zinvol? Had dit een bedoeling, was dit van tevoren bestemd? Was dit, min of meer, afgesproken werk? Dat zou alles in een heel ander daglicht plaatsen. Ook ons werk met de ECOintention.

Scheppend Leven

De vraag naar de grondbeginselen energetisch beheer en de hiervóór genoemde persoonlijke vragen waren de leidraad bij het schrijven van dit boek. De update met de nieuwste inzichten uit de ECOintention en de toepassing ervan in het bedrijfsleven heb ik (even) losgelaten. Dat wordt het volgende boek. Dit boek is het verslag van een zoektocht waarvan ik niet wist hoe hij zou eindigen toen ik eraan begon.

Scheppend Leven is letterlijk tussen de bedrijven door ontstaan; als ik even tijd had werkte ik eraan. Ik liet het weer los als er ander werk aan de winkel was. Stap voor stap vielen, tot mijn verbazing, de puzzelstukken op hun plek. Al mijn vragen werden beantwoord en er ontstond een samenhangend geheel, dat aansluit bij de ECOintention, bij de nieuwste ontwikkelingen in de wetenschap en bij mijn levensweg. Zo kregen mijn zoektocht en dit boek een happy end.

Het praktische resultaat zijn de grondbeginselen energetisch beheer. Deze zijn niet alleen nuttig binnen de ECOintention, maar ook van toepassing in ieders leven. Deze grondbeginselen beschrijf ik in het veertiende, tevens laatste hoofdstuk van dit boek.

Een aantal onderwerpen uit In resonantie met de natuur komt opnieuw aan bod, waaronder de morfische velden theorie van Rupert Sheldrake, het Huna-mensbeeld en de projectieve meetkunde. Ik heb ze de aandacht gegeven die in de context van dit verhaal nodig was. Er zijn veel nieuwe onderwerpen en over elk op zich zou je een boek kunnen schrijven. Daarvoor ontbreken, helaas, de ruimte en de tijd. Ik heb daarom geprobeerd ze zo goed mogelijk samen te vatten. Het was wikken en wegen, want meer uitleg maakt het onderwerp begrijpelijker, maar verlengt tegelijkertijd de lijn van het betoog, met de kans op langdradigheid. De gulden middenweg was zoals altijd de beste. Desalniettemin hoop ik dat ik elk onderwerp en elke auteur goed tot hun recht heb laten komen.

Scheppend Leven is geen wetenschappelijk boek. Het is wel een goed gedocumenteerd reisverslag waarin ik heb geprobeerd al mijn stappen zo goed mogelijk te onderbouwen. Ik heb daarvoor naar samenhangen gezocht met oude wijsheidstradities en theorieën uit de wetenschap. Het symbool en de metafoor van het wiel zijn onderweg een groot hulpmiddel geweest. Het wiel staat centraal in dit boek. De rode draad van het boek is het spoor van het wiel, dat tussen de regels door loopt.

Bedankt

De inhoud van Scheppend Leven is voor het grootste deel ontstaan tijdens onze cursussen en opleiding tot ECOintention Practitioner. De vragen van de deelnemers over de ECOintention en mijn antwoorden daarop vormen de basis van dit boek. Vaak hoorde ik mijzelf dingen vertellen die ook voor mij nieuw waren. Dit zette weer aan tot nadenken en het zoeken naar verklaringen en samenhangen.

De metafoor van het wiel is mij bijvoorbeeld al vele jaren bekend. Het wiel en de krachten daarin komen regelmatig ter sprake in onze lessen. Door de vragen die ik erover kreeg is mijn inzicht in onder andere het krachtenspel en de relatie met de tijd door de jaren gegroeid. Nieuwe ideeën, samenhangen en inzichten vertelde ik meestal meteen de volgende les. Hierdoor kon ik oefenen om alles helder te verwoorden. Als dat niet zo was, kreeg ik meteen feedback of er kwamen nieuwe vragen, die mijn denkproces weer aanzwengelden.

Ik wil daarom alle mensen die de afgelopen jaren bij ons een cursus of de opleiding hebben gevolgd, hartelijk bedanken voor hun aanwezigheid, op- en aanmerkingen, opbouwende kritiek, het spiegelen van mijn niet-verwerkte verleden en vooral voor hun geïnteresseerde vragen. Van en door jullie heb ik veel mogen leren!

Bijzondere dank gaat naar Felix Erkelens voor zijn initiatief dat de aanleiding was tot het schrijven van dit boek.

De meeste dank gaat naar Rijk Bols en Karina Hoed, niet alleen voor het lezen en verbeteren van het manuscript, maar vooral voor hun begeleiding, ondersteuning en liefde op de weg naar mijn bestemming.